Ямар хөрснөөс ургасан нь огтхон ч

               хамаагүй хайрын цэцэг үргэлж ариухан байдаг

Би бол өдөр хоногийг өөрөөрөө өнгөрөөдөг, өсгөсөн ээж аав даа

 хайртай, өөрийн гэсэн хүсэл мөрөөдөлтэй, өр зүрхэндээ хайрын

нандин шархтай жирийн л нэг монгол бүсгүй.
2002 онд би гэдэг хуучин хүү шиг шинэхэн амьтан МУИС

 хэмээх их айлын эсгий үүдийг дааж ядан сөхсөөр орж, амьдралынхаа

нэгэн шинэ хуудсыг нээж билээ.

Хичээлийнхээ хувиарын харах санаатай зогсож байтал нэгэн

 нүдэнд дулаахан охин ирж "Чи манай анги юм уу" гэж асуулаа.

Энэ бол ирээдүйн хамгийн сайн найз минь болох Уянгаа байлаа.

Би хариуд нь "Тийм юм шиг байна" гэж хэлж ч дуусаагүй миний

гарнаас нэгэн дулаахан зөөлхөн гар хөтлөөд "Тэгвэл чи манай анги

юм байна " гээд намайг үгийн солиогүй дагуулаад явлаа. Би түүний

царайг ч харж чадсангүй. Гэхдээ тэр л үед түүний гарын дулаахан

 элч зүрхэнд минь хүрсэн байх. Дандаа л ингээд хөтлүүлээд насан

 туршдаа хамт баймаар санагдаж билээ. Ингээд дүүрэн хүүхэдтэй

ангид орж хамгийн арын ширээнд суулаа.

Энэ үед түүний өтгөн хар хөмсөгөнд дор гялалзах ухаалаг сэргэлэн

 нүд, инээхэд нь тодрох баруун хацрын хонхоройг хэзээ ч мартахааргүй

хоногшиж билээ. Тэр өдөр би түүнээс хараагаа салгаж чадсангүй.
Их сургуульд олон сайхан найзтай боллоо.

Түүнтэй найзын хүрээнд харьцдаг байсан ч тэр миний зүрхэнд

хайрын үрийн хичнээн гүн суулгасныг би өөрөө мэдээгүй байж дээ.
2р курсын намраас Уянгаа тэр 2г явдаг гэсэн яриа чис дэлслээ.

Би Уянгаагаас асуутал "Тэр надад ямарыг нь мэдэхгүй ээ гэхдээ

би тэрэнд хайртай, заавал өөрийн болгож авна " гэж хэллээ, Хүрлээ.

тэр бол миний хайрын эзэн. Тэр ангидаа Хашаа Дэрмээ хэмээх

2 хөвгүүнтэй үй зайгүй найзууд. Харин Хашаа надад сэтгэлээ

илчилсэн ч би юу гэж зөвшөөрөх билээ дээ.
Жирийн л нэг сайхан өглөө хичээлдээ иртэл Уянгаа их л байртайгаар

юу гэсэн гээч. Бурхан минь.

"Би Хүрлээг өөрийн болгож чадсан тэр надтай хамт байна чамд хайртай

болно гэж хэлсэн" энэ хэдэн үгс миний чихээр ороод шууд л зүрхэнд

зүү болон шигдлээ. Яаж гэртээ харьсанаа ч санахгүй байлаа.

Гагцхүү зүрх тэсэхийн аргагүй өвдөж байлаа. Харин би маргааш

нь хичээлдээ явсангүй. Олон хоног хэнтэй ч дугаралгүй явсаны

эцэст тэр 2т аз жаргал хүсэн мартахаар шийдэж билээ. Инээд алдан

 тэр 2т аз жаргал хүслээ. Хамгийн хачирхалтай тэр өдрөөс хойш би

Хүрлээгийн инээхэд тодордог хацарны хонхорхойг харалгүй удлаа.

 Түүний нүд нэг гунигтай болжээ.
Нэгэн өдөр Дэрмээ манайд оройхон ирж баярламаар ч юм шиг

харамсмаар ч юм шиг нэгэн зүйлийг надад ойлгуулсан юм да.

Үнэндээ Хүрлээ надад сайн байсан боловч хамгийн сайн найздаа

зай тавьж өгсөн хэрэг ажээ. Тэгээд ч би Хашаатай их дотно байдаг

болохоор манай ангид намайг Хашаад сайн гэсэн яриа гарсан байсан юм.

Энэ бүхнээс болоод Хүрлээ Уянгааг гуйсан байж. Уянгаа Хүрлээд

үнэхээр сайн учир тэрэнд дасах байх гэж өөрийгөө хуурчээ.
Миний нүднээс даанч дээ гэсэн нулимс урсаж байлаа.

Би ч Дэрмээд өөрийгөө Хүрлээд сайн, гэхдээ одоо би тэр 2т

аз жаргал хүсээд мартанаа гэдгээ хэлсэн юм.
Ээдрээтэй уйтгартай өдөр хоногууд өнгөрсөөр нэг л мэдэхэд

 хавар болж анхны бороо орлоо. Анхны бороонд сэтгэлээ дэвтээн

алхаж явтал дулаахан эчнээ танил гар гараас минь зөөлөн атгалаа.

Тиймээ энэ Хүрлээ. Тэрний нүд тийм гэхийн аргагүй өнгөөр

намайг ширтэнэ. Бид 2 хичнээн удаан ширтэлцэн зоссон юм бүү мэд.

Гэнэт намайг тэврэн авч "Намайг уучлаарай, уучлаач дээ, би чинийхээ

өмнө түмэн буруутай. БИ ЧАМД ХАЙРТАЙ " ингэж хэлээд тэр

намайг үнслээ. Бидний хацрыг даган урсах нулимсуудаа хэн хэн нь

 мэдсэнгүй зөвхөн зүрх зүрхээ л мэдэрч байлаа. Надад үг хэлэх нь

битгий хэл амьсгал ч авах тэнхэл байсангүй. Би хайрынхаа өмнө

 сөхөрчээ. Үл мэдэх нэгэн хүч намайг түүний тэвэрт уусган орууллаа.
Тэр үдэш миний амьдралын хамгийн сайхан цорын ганц хайрын минь

анхны шөнө. Орчлон ертөнцийн цаг хугацаанаас арай хийж булааж авсан

 ганцхан шөнө. Тэр шөнө орчлон хорвоод биднээс өөр хэн ч байхгүй

мэт аашлах бид маргаашийн тухай бодохыг ч хүссэнгүй. Өглөө нар

 мандахад орчлонд өөр юм байдаг гэдгийг саналаа. Тагтан дээр зогсон

өглөөний нарны элчийг биедээ шингээн нойрсон байгаа түүнийгээ

хараад үнэхээр алдмааргүй санагдлаа.
Бид 2 нэг их юм ярилгүй шууд Уянгаагийнд очлоо. Уянгаа дүүтэйгээ

 хамт амьдардаг. Ээж аав нь хөдөө байдаг. Гэтэл ээж аав нь ирчихсэн

 байлаа. Бид 2г ортол шууд л "Сайнуу хүргэн минь" гэдэг байгаа.

Уянгаа баяр жаргал дүүрэн нүдээр биднийг тосон "Хүрлээ бид 2

хүүхэдтэй болсон" хэмээн Хүрлээг тэврэн авлаа. Би аянганд

нэргүүлэх шиг боллоо. Энэхэн агшинд би Уянгаа Хүрлээгүйгээр

байж чадахгүй бас хүүхэд ... гэдгийг бүдэг бадаг ч гэсэн оюун

ухаандаа ойлгож байлаа. Арай хийн хэдэн үсэг эвлүүлэн түүнд

 баяр хүргээд Хүрлээд баяртай хэлсэн гэхдээ харцаараа

"Хагацая даа" гэж хэлээд гарч билээ. Би өмнө нь зүрхээ мэдэрдэг

байсан бол одоо надад юу ч мэдрэгдэхгүй байлаа.

Орчлон хорвоо хов хоосон.
Тэр өдрөөс хойш Хүрлээтэй харьцалгүй өдөр хоногийг

өнгөрөөсөөр хүүхдийнх нь найран дээр очсон юм.
Харин одоо тэр 2 хамт байхгүй. Уянгаа өөр хүнтэй суусан.

Харин Хүрлээ ганцаараа байгаа. Гэхдээ Хүрлээг эргээд

ирвэл хүлээж авах эсээ мэдэхгүй байна.
Хайрын минь цэцэг хатаагүй байна
Харин услах хэрэгтэй эсэхээ л мэдэхгүй байна